Ένας στεγνός (και στυγνός) λογιστής…

Την Παρασκευή 29 Αυγούστου, ο Peter Lawwell, Διευθύνων Σύμβουλος της Celtic, έδωσε συνέντευξη στον Alasdair Lamont για το σκωτσέζικο B.B.C. Τι είπε ο διευθύνων γραφειοκράτης του ιστορικού συλλόγου για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να εξηγήσει τα χάλια της ομάδας; εν ολίγοις, προσπάθησε να απαλλάξει τη διοίκηση από κάθε σοβαρή ευθύνη και να συστήσει (γενικώς και αορίστως) υπομονή. Πάντως, παραδέχτηκε ότι η πολιτική των διαρκών μετακινήσεων (ήτοι, οι συνεχείς αγοραπωλησίες ποδοσφαιριστών) δεν απέδωσε καρπούς τα τελευταία χρόνια. Φυσικά, το σκεπτικό του περιορίζεται στο αν οι νεοαποκτηθέντες είναι ισάξιοι των αποχωρούντων και δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το δέσιμο του συνόλου μιας ομάδας είναι διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα –κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν η ομάδα έχει μετατραπεί σε κέντρο διερχομένων. Δεν είπε κουβέντα για την απαξίωση προς το πρόσωπο του Γιώργου Σαμαρά (κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να του προτείνει νέο συμβόλαιο), ενώ προσπέρασε την αποχώρηση ενός ταλέντου όπως ο Tony Watt ως κάτι απολύτως φυσιολογικό και αδιάφορο. Δήλωσε ότι η κριτική η οποία ασκείται στη Διοίκηση του συλλόγου οφείλεται σε «έλλειψη κατανόησης τόσο για το σκωτσέζικο ποδόσφαιρο όσο και για τη Celtic…», ενώ υπερασπίστηκε σθεναρά τον Ronny Deila. Για την τακτική των «δανεικών» παικτών δήλωσε ότι «θα μπορούσαμε να τους είχαμε αγοράσει, αλλά νομίζουμε πως είναι πιο έξυπνο να τους δοκιμάσουμε για μια χρονιά και να δούμε αν μας ταιριάζουν…». Παραθέτοντας έναν πρόχειρο απολογισμό δαπανών, είπε ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια (πριν την άφιξη του Ronny Deila) ο σύλλογος ξόδεψε περισσότερα από 30 εκατομμύρια λίρες, ενώ την εποχή του Gordon Strachan το αντίστοιχο ποσό ήταν 38 εκατομμύρια λίρες, και επί Martin O'Neill περισσότερα από 40 εκατομμύρια λίρες. Υπογράμμισε πως η Celtic στερείται σοβαρού ανταγωνισμού στις εγχώριες διοργανώσεις (υπονοώντας ότι αυτό υπονομεύει και την αγωνιστική ποιότητα της ομάδας), δεδομένης και της απουσίας της «αιώνιας» αντιπάλου Rangers, αλλά «ξεχνά» ότι ακόμη κι έτσι η Celtic δεν κατακτά τους τίτλους με περίπατο και συνήθως αποκλείεται στα κύπελλα από ομάδες κατώτερων κατηγοριών. Είπε επίσης ότι, για καθαρά οικονομικούς λόγους, ο σύλλογος δεν μπορεί να ξοδέψει μεγάλα ποσά για «έτοιμους» παίκτες, όπως έκανε την περίοδο 2001-2003: «τώρα είναι αδύνατο να αγοράσουμε τους καλύτερους, άρα πρέπει να δημιουργήσουμε τους καλύτερους…». Προσπαθώντας, δε, να μας πείσει πόσο αισιόδοξος και δημιουργικός είναι, συμπλήρωσε: «Η μεγάλη πρόκληση είναι να πείσουμε τους κατάλληλους παίκτες να έρθουν να παίξουν για τη Celtic, να εξελιχθούν, να τους εντάξουμε στην ομάδα και να ριχτούμε στη μάχη του Champions League». Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά δεν εξηγεί κάποια πράγματα, όπως: με ποια κίνητρα θα παραμείνει κάποιος «φτασμένος» ποδοσφαιριστής στη Celtic; Μήπως η κλίκα που διοικεί τη Celtic σκοπεύει να συνεχίσει την τακτική του ξεπουλήματος πολύτιμων παικτών, λειτουργώντας ως αδίστακτος μεσίτης; πώς μπορεί μια ομάδα να διακριθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όταν κάθε χρονιά λειτουργεί ως διαμετακομιστικό κέντρο; Ο Peter Lawwell, όπως και κάθε άκαπνος γραφειοκράτης, μπορεί να διατυπώνει θεωρίες και να παραθέτει αριθμητικά δεδομένα και στατιστικά στοιχεία προκειμένου να μας πείσει για το αληθές του λόγου του. Ίσως να έχει δίκιο σε κάποια σημεία. Εμείς, όμως, βλέπουμε μια ομάδα που μοιάζει περισσότερο με τσίρκο ή παιδική χαρά, ένα ανερμάτιστο και ασύνδετο σκορποχώρι, παίκτες χωρίς τσαγανό και όρεξη, μια κατάσταση άκρως εκνευριστική και γελοία, μια εικόνα ανάξια ενός τόσο ιστορικού συλλόγου. Να δεχτούμε ότι η Celtic δεν μπορεί να εντάξει στο δυναμικό της παίκτες ακριβοπληρωμένους και περιζήτητους. Σαφέστατα δεν έχει την οικονομική ευχέρεια της Barcelona, της Real Madrid, της Manchester City, της Chelsea, και κάποιων άλλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Βλέπουμε, όμως, πως οι ομάδες οι οποίες διαπρέπουν δεν είναι μόνο εκείνες που ξοδεύουν πολύ χρήμα. Πέρσι, είδαμε την Atlético de Madrid στον τελικό του Champions League και τη Sevilla να κατακτά το Europa League. Φέτος, είδαμε τη βασκική Athletic Bilbao να «μασάει σίδερα» (μια ομάδα που μάχεται λυσσαλέα έως το τελευταίο δευτερόλεπτο) και να λυγίζει την (σαφώς υψηλότερου προϋπολογισμού) ιταλική Napoli, στα play-off του Champions League. Οι σύλλογοι αυτοί έχουν κάνει σοβαρή δουλειά τα τελευταία χρόνια και δεν επιδίδονται σε τσαπατσουλιές και αεριτζίδικες ενέργειες. Ειδικότερα, το σύστημα της Athletic Bilbao αξίζει να μελετηθεί και να υιοθετηθεί από όποιον σύλλογο δεν μπορεί να δαπανά μεγάλα ποσά σε μετεγγραφές, καθώς και από οποιαδήποτε ομάδα θέλει να βασίζεται στις δικές της υποδομές και δυνάμεις. Όλα τ’ άλλα είναι γραφειοκρατικές δικαιολογίες και το αποτέλεσμα είναι ένα σαθρό εποικοδόμημα, αξιότιμε κύριε Peter Lawwell. Εγωισμός, ξεροκεφαλιά, γινάτι, ισχυρογνωμοσύνη, ανευθυνότητα και άλλα χαρακτηριστικά ενός στεγνού λογιστή…